top of page

26/12/2021

‘"Je hoeft aan niemand te bewijzen dat je het kunt."

 

Die gedachte kreeg ik plotseling toen ik afgelopen week bijna op het punt stond me in te schrijven voor één van de grootste cabaretfestivals van Nederland. Met terugwerkende kracht zie ik op dat moment opeens hoe ik mezelf in de jaren keer op keer uit blijf dagen met haast onhaalbare doelen. Hoe lastiger en oncomfortabeler het vooruitzicht voor mij is, hoe groter de kans dat ik die weg boven andere, makkelijkere opties kies.

Ik kan me herinneren in de tijd dat toen ik langdurig opgenomen was op de Passaat, een afdeling voor jongeren met een bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling, één van de begeleiders naar me toekwam en zei: ‘Jasmijn, als jij een rood sein ziet met STOP en GEVAAR, dan rem jij niet, maar ga jij er met dubbele snelheid op af. Dat is er bij mij in de loop van de jaren door geen enkele therapie uitgekregen. Altijd heb ik een aantrekkingskracht gevoeld voor de weg met de meeste obstakels. Ik besloot op mijn 18e op mezelf te wonen, alleen in een anti-kraakhuis in plaats van op kamers zoals mijn leeftijdsgenoten, verkoos geen auto maar een motorrijbewijs, wilde liever een open relatie dan een traditionele en zo ook één van mijn laatste voorbeelden: De buitenlandse straathond die ik vorige maand heb geadopteerd.

Het verlangen naar een hond bestond al jaren, maar het plan was nu om eerst gastgezin te zijn voor een 7 maanden oude pup om rustig te wennen aan de verantwoordelijkheid. Een hond uit het buitenland is al een grotere uitdaging en meer risico dan een Nederlandse pup, want ze zijn het Nederlandse huisleven niet gewend en je weet niet wat ze in het verleden aan vervelende ervaringen hebben meegemaakt.

In het begin was ze buiten voor alles bang, maar toen ik na een week luidkeels en vol overgave een klaagzang op mijn gitaar inzette en zij vanuit een gevoel van samenhorigheid mee begon te huilen, wist ik: Wij zijn voor elkaar bestemd. Zwevend op mijn roze wolk tekende ik het adoptie contract van mijn eerste hond en een seconde na het moment dat ik mijn handtekening zette en mijn hand van het papier haalde, transformeerde mijn voorbeeldige zwerf engel zich als een hormonaal en opstandig puber monster. Naar de supermarkt voor boodschappen of laat staan alleen maar naar een andere kamer te gaan was geen optie meer, zij kon nog geen seconde alleen zijn. Omdat ze buiten nog erg angstig was van alle stadsgeluiden, kon ik haar alleen voor de deur uitlaten. Om die reden kon ze haar energie niet kwijt en dat uitte zich in frustratie binnenshuis, ze sloopte ALLES. Ze nam een hap uit mijn gordijnen en mijn dekbed waardoor er overal donsveertjes in mijn bed en op de grond liggen, ook mijn bank heeft ze niet gespaard, in iedere hoek liggen kapotgebeten sokken en met geweld uit elkaar gerukte knuffels en elke dag moest ik stofzuigen omdat de potgrond uit plantenbakken over de grond bezaaid ligt. Nou had ik me hier natuurlijk wel een beetje op voorbereid en ik heb ook zeker geen spijt van de adoptie van mijn straathond Rune, maar wat ik wel onderschat heb is dat het wel erg zwaar is om het allemaal in je eentje te willen doen.

Ik had vroeger altijd het beeld van mezelf dat ik later als strong independent woman mijn kind op zou voeden, dat ik dat in mijn eentje wel zou kunnen. Nu realiseer ik me dat als ik dat echt wil, ik dat waarschijnlijk wel zou kunnen, maar dat misschien voor mij niet de meest vriendelijke manier of aantrekkelijkste weg is om bewust voor te kiezen en dat ik ook een pad mag volgen waarin ik die hulp wel kan vragen en het samen mag doen. Hulp vragen kan ook heel dapper zijn, misschien wel dapperder dan het allemaal alleen te willen doen.

"Je realiseren dat je ten diepste van elkaar afhankelijk bent en dat toe te staan"

Jan Kortie kwam met dit inzicht tijdens één van de dagen van de opleiding tot stembevrijder.

Ik gun mezelf de makkelijke weg te mogen gaan. Ik hoef niet aan mezelf te bewijzen dat ik het kan, want dat kan ik, daar twijfel ik niet meer aan. Maar het leven hoeft van mij geen wedstrijd meer te zijn, en zeker niet één tegen mezelf.

bottom of page